23 ივნისი

მე თანდათან ვსწავლობ როგორ უნდა ვაკონტროლო საკუთარი ქცევები და სიტყვები, სად როგორ უნდა მოვიქცე, ისე რომ სხვამ არ იგრძნოს თავი უსუსურად, ისე რომ სხვამ არ იგრძნოს რომ ინერტულად იყო და გამოფხიზლება რომ მოვინდომე ეუცხოვა, არ იყო სიფხიზლეს მიჩვეული, მიხვდა რომ პასიური იყო მაგრამ ახლა ერთულება აქტიურობა და გეწინააღმდეგება, არ მოწონს, უჩვეულოა მისთვის ის რისკენაც მიახედე და შენ გადანაშაულებს, ჰგონია რომ შენ ხარ ბრალში, მართლა ჰგონია რომ სიმყუდროვე ჰქონდა და შენ დაურღვიე. დიდი ხანია რაც არ უფიქრია მოძრაობაზე და თავის წარმოადგენაში უძრაობისთვის სიმყუდროვე დაურქმევია.
ამ ყველაფრიდან დასკვნა ის არის რომ როცა მეგონა რომ ვღიავდებოდი და ვიხსნებოდი აღმოვაჩინე რომ კარის გამოკეტვას ბევრი აღარ აკლია.

მივეჩიე რომ არ უნდა დავუსვა თავს შემდეგი კითხვა თავგასულობა უფრო უსაზღვროა თუ სამყარო . . .