22 ივნისი

                        როცა ვეღარ გრძნობ რომ შენთვისაც თენდება, რომ შენც უნდა შეუდგე დღის კანონებს, რომ შენც უნდა ებრძოლო ერთფეროვნებას, რომ შენ თუ მოეშვი ბრძოლას მიატოვებ და მარტო დატოვებ ყველა მებრძოლს რომელიც ყოველდღიურად ცდილობს გააგრძელოს არსებობა. ხვდები რომ მათთვის იმდეგაცრუება იქნება შენი ნაბიჯი.

               ხვდები რომ არ გაქვს უფლება სხვა მილიონობით გაუსაძლის პირობებში მცხოვრები ადამიანების ფონზე შენ ოდესაღაც ძლიერი ფეხზე არ იდგე, უმადურობა იქნება შენგან ასე მოქცევა. და მერე მართლა არ გაპატიებს ცხოვრების კანონზომიერებები.

ფიქრობ და ვერ გაგირკვევია, რა დამსახურებისთვის იღებ ერთნაირ დღეებს, რა მიზნით არ დგეხარ იქ სადაც წარმოგედგინა თავი, რისი იმედიც გქონდა, რაც ძალას გაძლევდა ცხოვრების, რაშიც ხედავდი არსებობის საზრისს.

                 ხვდები რომ როგორც მაშინ, ახლაც ნებისყოფა არ გყოფნის, ერთადერთს ნატრობ როგორც სხვებს, შენც გქონდეს ნების მართვის უნარი იმისთსთვის კი არა რომ შეეგუო ბედს, არამედ იმისთვის რომ ადგე, მხრებში გაიმართო, გასწორდე, და ის იყო ბოლოს და ბოლოს ვინც ხარ.

სანამდე შეიძლება ჩაკლა საკუთარი თავი შენში, შენი შესაძლებლობები აქციო დიდ ინერტულ მასად, რომელიც გაუფრთხილებლობით გადაგთელავს შენ და დაგამსგავსებს სხვებს რომელთა აზროვნებას არასდროს ემთხვეოდა შენი შეხედულებები.

           გეშინია, რომ ერთ დღესაც, ღმერთის სამჯავრომდე, საკუთარი თავი აგიმხედრდება, ყველაფერზე მოგთხოვს პასუხს, ყველაფრის ახსნას მოგთხოვს რაც შეგეძლო გაგეკეთებინა და არ გააკეთე. რაც შეგეძლო გეგრძნო და არ იგრძენი, რაც შეგეძლო გაგეზიარებინა და არ გააზიარე, რაც შეგეძლო გამოგეხატა და არ გამოხატე, რაც შეგეძლო გეთქვა და არ თქვი, როგორც შეგეძლო მოქცეულიყავი და არ მოიქეცი. ყველაფერზე გაგებინებს საკუთარი თავი პასუხს და მიხვდები რომ არავინ და არფერი არ ღირდა იმად რომ საკუთარი თავი გადაგემტერებინა. შენ სხვა გახდები, რასაც არასდროს გაპატიებს საკუთარ თავში უყურადღებოდ დატოვებული ის ადამიანი, რომელიც ერთ დროს იყავი.