წესით
და რიგით, სამაგისტრო ნაშრომის დასაწერად მოვემზადე, მაგრამ ვერ გამოვეთიშე სამყაროს,
სადაც მარტო აღმოვჩნდი, გარეთ მეზობლები, უცნობები, ნაცნობები, ყოფითი საქმიანობებით
არიან დაკავებული, ვინ სეირნობს, ვინ ჭორაობს, ვინ თამაშობს,
ვინ ალაგებს... მე კიდევ, როცა სახლში ვარ არ გამაჩნია არანაირიი დღის გეგმა, სულერთია
როდის ავდგები, დილით თუ შუადღით, ერთიდაიგივე მდუმარებაა ყველა ოთახში, რაც დრო გადის
მზრუნველობის უნარი კიდევ უფრო მიქვეითდება . . .
ეს ის თვისებაა, რომელსაც მხოლოდ ბუნება ვერ შველის, მას წვრთნა სჭირდება.
ოთახებში
სიარულით მოწყენილს, ხან ქუჩის მოძრაობას გადავხედავ, ადამიანები ხან ერთი მიმართულებით
მიდიან, ხან მეორე მიმართულებით, ვის რა აცვია, ვის რა უხარია, ვის რა სწყინს, რა მნიშვნელობა
აქვს... ასე, ზედაპირულად მაინც არ ჩანს მათი ცოხვრების მიზანი... არც ის, იციან თუ
არა რატომ ცხოვრობენ, რისკენ მიისწრაფვიან, რა ელოდებათ, ვინ ელოდებათ, ვის ელოდებიან,
რას ელოდებიან...
ჩემს
მდგომარეობას, სხვა მოწყენილობას, დეპრესიას და ჩაკეტილობას დაარქმევდა. არადა მე ასე
არ ვფიქრობ, არა იმიტომ რომ ბოლო დროს ეს ყოფა ჩვევად მექცა, არამედ იმიტომ რომ ცოტა
გვიან დავიწყე კითხვების დასმა, ცხადია პასუხებისთვისაც არ აღმოვჩნდი მომზადებული.
სულ
ვფიქრობ, სად გადის ჩემი სისუსტისა და სიძლიერის ზღვარი... რატომ მიჭირს დაწყება, ყველაფრის
დაწყება ... ვინ ვიქნებოდი მე, თუ უფრო მეტჯერ
დავამარცხებდი დაწყების შიშს, დაწყების სირთულეს, დაწყების დაბროკოლებებს... საკუთარ
თავში ძალა არ მყოფნის ცვლილებებისთვის, ყოველთვის როდესაც გადაწყვეტილება უნდა მივიღო,
სულ, სულ ბოლოსკენ ვუსმენ საკუთარ თავს, პირველ ადგილს კი იკავებს, გარემო ფაქტორები,
სხვა ადამიანების ემოციები, გრძნობები და გამომეტყველება, მერე აღმოჩნდება, რომ მე
სადღაც ბოლოსკენ ვარ, მაგრამ საკუთარ თავს მშვიდად ყოფნა სწორედ ასეთი მდგომარეობა
ჰგონია, მიეჩვია მეს დათრგუნვით გადაწყვეტილებების მიღებას.
