პასუხის გარეშე

   არ მინდა ვიფიქრო იმაზე, რომ ეს ყველაფერი ეფემერულია, იმიტომ რომ ეს ისე დამაცარიელებს, რომ საბოლოოდ დავკარგავ ნებისმიერ ემოციას, ვეღარასდროს შევივსები, იმიტომ რომ ბევრჯერ დავცარიელდი.

    ჩემი თავისუფალი აზროვნება და ჩემი ცხოვრების წესი ერთმანეთს ეწინააღმდეგება, მაგრამ ორივე ჩემია, ამიტომაც არ გამაჩნია პრინციპი ამ საკითხში, ორი პრინციპი ხომ არ მექნება? პრინციპი ერთი უნდა გქონდეს, რომ შეძლო მისი დაცვა და განმტკიცება.

    მეც შენსავით  ვფიქრობ, მაგრამ მე სხვებზეც ვფიქრობ, და კიდევ დღემდე სულიერად უფრო წმინდა გრძნობებს ვანიჭებ უპირატესობას.

    მაინც რამდენჯერ შეიძლება ცხვირში და ყელში ერთდროულად გადაგეკეტოს?

    მაინც რამდენჯერ შეიძლება დაცარიელდე?

    მაინც სადამდე შეიძლება გჯეროდეს და არ გინდოდეს დაჯერება, რომ აბსტრაქციამდე არსებობს რეალობა და ამ რელობას მოტივად ათასი მოძღვრება, ტრადიცია, ადათი, წესჩვეულება და ღირებულებები ახლავს.

     მაინც რამდენჯერ შეიძლება შენიშნო რომ  ლუზერობაში ისე როგორც არფერში ხშირად აკეთებ განახლებებს...

  
     თუ არ ცდილობ ცოდნის გაღრმავებას,ხომ შეიძლება რაც იცი ის მაინც არ დაგავიწყდეს.

    
   მაინც რამდენჯერ შეიძლება ჩამოუშვა ფარდა აპლოდისმენტების გარეშე?

  
 პასუხები მხოლოდ შემთხვევებმა და სიტუაციებმა იციან!